Ταινία της ένοχης αμερικάνικης συνείδησης «Ο Μισισιπής καίγεται», αξιοποιεί όσο γίνεται καλύτερα την παράδοση του πολιτικού θρίλερ µε τη μορφή καταγγελίας, χωρίς να ξεπέφτει σε εύκολους διδακτισμούς ή μελοδραματικές καταστάσεις (όπως συμβαίνει συχνά µε τον Κώστα Γαβρά). Ο 'Αλαν Πάρκερ έκανε φήμη κυρίως ως ένας εικονοκλάστης κι εφετζής σκηνοθέτης, εδώ όμως προτιμά να υπηρετήσει λίγο πιο ακαδημαϊκά το σενάριό του, προσέχοντας να δώσει στη σκηνοθεσία τις απαραίτητες αναπνοές, ανεβάζοντας την ένταση κάθε λίγο και λιγάκι, έτσι ώστε ο θεατής να παρακολουθήσει µε κομμένη αναπνοή την ίντριγκα. Και φυσικά τα καταφέρνει τέλεια, γνωρίζοντας ενδεχομένως τα πολιτικά όρια αυτού του σινεμά - καταγγελίας, που δεν είναι σε θέση ν' αναλύσει µε πολιτικούς όρους το φαινόμενο του ρατσισμού αλλά µόνο να κάνει το θεατή συνένοχο για όσα συνέβαιναν ή συνεχίζουν να συμβαίνουν.
